Tajemnice wiary (feat. Szymon Pękala i Mikołaj Kapusta)

Witam.
Myślę, że to dobre miejsce na ten komentarz.
Mianowicie chodzi mi o koncepcję wiecznotrwania w Niebie. To byłby dobry pomysł na kolejny film dla Ciebie.
Mianowicie – jak pogodzić ideę trwania wiecznie z ideą sieci neuronowej, którą jest twój mózg?
Już tłumaczę. Powiedzmy że twój mózg zapamiętuje doświadczenia i gromadzi je w neuronach. Powiedzmy, że do zapamiętania jednego dnia czasu potrzebne jest 100.000 neuronów (zresztą nieważne ile jest potrzebne, jeśli będziemy żyć nieskończenie długo – już wiadomo do czego zmierzam?).
Wychodzi na to, że żeby żyć i trwać w nieskończoność w niebie/piekle potrzebna jest nieskończona ilość pamięci – neuronów.
Są dwa rozwiązania tego problemu:
Pierwsze – albo po kilku tysiącach/ milionach lat zapominamy jakieś aspekty z przeszłości – czyli de facto stajemy się kimś innym – kimś kto traci niektóre doświadczenia ze swojej przeszłości.
Drugim rozwiązaniem jest posiadanie nieskończonej liczby neuronów – nieskończenie wielkiego mózgu – co jest naprawdę niemożliwe.
Wyobraźmy sobie że w takim niebie minęło pierwsze 10^100 (czyli google) lat. (A to dopiero początek przecież)- po takim okresie czasu ŻADNA ŻADNA (!!!)istota ze skończonym rozmiarem mózgu nie pozostanie sobą. Będzie miała zupełnie inny zestaw przekonań, przyzwyczajeń, zaburzone zostaną najbardziej głębokie warstwy tożsamości i świadomości.
Dlaczego ludzie zastanawiają się o warstwie moralnej skazania kogoś na wieczne niebo/piekło, a nie zastanowią się nad technicznymi aspektami.
Przecież fizycznie to jest absurd.
Po co trwać wiecznie, skoro niemożliwe byłoby pamiętać więcej niż kilkadziesiąt tysięcy lat – po prostu fizyczie niemożliwe – nawet mgliste pamiętanie!